|
dinsdag
11 september - gideon belde mij:'mamma, dat je dit nu ook nog mee moet
maken' ik
vond het aandoenlijk en lief. sinds
die fatale dinsdag loopt er een band met beelden van de ramp onder in
mijn gedachtenscherm en je voelt je machteloos. zaterdag
voor een week zei minister netelenbos smorgens om zeven uur dat met
onmiddellijke ingang de cockpitdeuren in alle vliegtuigen zwaar
beveiligd moeten worden en een half uur later staat gideon voor mijn
bed, net terug van een vlucht uit koeweit:' het eerste wat moet is dat
die cockpitdeuren vervangen moeten worden. die dingen trap je zo in.'-
zo word je opeens toch heel direct het probleem binnengesleurd. - maar
de tijd tikt door en mijn verjaardag komt eraan. moet ik die wel vieren
nu? ik ben toch al niet zo erg op zo'n dag gesteld, (mijn moeder hield
er ook niet zo van ) net als moederdag, dat hoeft voor mij ook niet
echt. en het Roode Koper dan en de gasten? afzeggen?........... 'Today
is the first day of the rest of your life'
dat laten sommige mensen soms op hun dekbedovertrek borduren. het
is wel een waar heid als een koe. ik
besef dat iedere dag. en
daar komt dan een soort dankbaarheidsgevoel bij, dat je dat iedere dag
beseffen mag, en nog in staat bent ervan te genieten. zelf
ga ik dan niet meer op een lange vancantiereis, ik geniet van de
verhalen en foto’s van familie en vrienden, alsof ik er zelf ben
geweest.---- ja,
dankbaar - waar begint dat? ik
dacht ergens bij mijn grootouders, want die heb ik nog gekend - maar nee
hoor: micha, onze family-tree-freak,voert mij helemaal terug naar ene
Andries Liefmann Muller uit 1720 ! nou,
dat is me een beetje onvoorstelbaar ver weg. wel
zie ik mijzelf enige jaren geleden op een begraafplaats in Tiberias
staan, op zoek naar het graf van overgrootvader Juda Reisel, die daar in
1922 is begraven. we hebben het graf niet gevonden -er liggen teveel
onduidelijke keien. - dat heeft nog iets tastbaars. ook
kwam er aan micha's stamboomtakken een naam hangen van Clara, de vroeg
gestorven zuster van mijn oma. ik ken Clara alleen uit verhalen van mijn
moeder, die haar door een ziekte aan morfine verslaafde tante Clara vaak
opzocht in duitsland. mijn moeder moet toen een jaar of achttien zijn
geweest en ik vermoed dat die bezoeken mede van invloed zijn geweest op
haar keuze om medicijnen te gaan studeren. ja,
en als ze die keuze niet had gedaan, was het nooit gebeurd dat een arts
in opleiding voor vrouwenarts in het academisch in utrecht aan een
collega vroeg:'zeg, wie is toch dat knappe onhandige meisje dat op het
ogenblik op het lab. werkt?' die arts was dus mijn vader. die
mij ook wel zijn zigeunerinnetje noemde - vandaar deze door Engelien
vervaardigde outfit............... wie
had ik nog heel graag vandaag erbij willen hebben? mijn alleroudste zoon
Paul, mijn jongste zus Liesbeth en
mijn oudste zus Ien. en onze trouwe Adry en vanzelfsprekend
vooral mijn lieve Willem - zij zijn niet meer bij ons. gelukkig
ben jij hier: Phil, mijn drie jaar oudere tweelingzuster - contradictio
in terminis. en
zoals dat soms gaat bij tweelingen: de een is vaak het voorbeeld voor de
ander. die ene was jij dus. als jij vond dat het hoorde dat de hoge
hakken van mijn eerste pumps piepten tijdens het lopen, dan was dat een
geschreven wet, die ik klakkeloos overnam. verder
hebben we zonder dat we het van elkaar wisten, heel vaak hetzelfde
gedaan en soms bijna op hetzelfde moment. wie
ik ook voor vandaag had uitgenodigd: Joost, Phils oudste uit San
Francisco met zijn Deborah en mijn oude Wolven-neven David uit Engeland
en Joop Wolff. ze waren
verhinderd. en
met Joop stap ik opeens mijn onderduikperiode binnen, want hij was het
die Jacques en mij, na onze vlucht uit kamp Barneveld op 23 september
1943, uit de boerderij in Voorthuizen haalde en naar Amsterdam bracht,
waar we tot aan de bevrijding werden opgenomen en verzorgd door Jan en
Mieke en Joop en Liesbeth en niet te vergeten Frieda. Mieke
, Joop, Liesbeth, jullie hoeven alleen maar
mij en mijn volkje aan te zien, om te weten dat zonder jullie zij
en ik er zeker niet meer waren geweest. dankbaar
- Jacq.,
heb ik je ooit genoeg bedankt voor alle zorg die jij en Sem en Gie en
Ben mij en half jaar lang dag en nacht hebben gegeven toen ik zes jaar
geleden zo vreselijk ziek was? Door
Ben's tovertrucs ben ik weer gaan lopen en dankzij Sems kookkunst weer
gaan eten. en
voor de rest van mijn kroost geldt ook: bedankt
voor het geduld waar mee jullie altijd mijn gekwek en gezeur aanhoren -
wat gelukkig dat er e-mail bestaat! André,
mijn goeroe, Wan mijn kapstokje, Eef, die altijd met grote precisie
snapt wat ik bedoel en Gideon, mijn grote hulpverlener - bedankt! en
denk niet dat ik jullie vergeet, Sharon I do'nt forget you, Sem, Barend,
Wim, Patrick en Vivian en alle kleinkinderen en Luuntje en alle poezen
en Obi en Sinjo! hoe
kan ik afsluiten zonder dank aan mijn lieve trouwe vrienden,waar ik maar
al te graag een beroep op doe en die subiet aan mijn bed staan als ik
met 40 graden koorts een virus lig te bestrijden. en
door wie ik mij o, zo graag
een seizoen lang naar ballet of theater laat slepen. |
