Gedicht
(1941) van
Marianne Moore (1862-1947) uit Collected Poems 1955, ed. the macmillan company NY
What are years ? What is our innocence, what is our guilt? All are naked, none is safe. And whence is courage: the unanswered question, the resolute doubt, - dumbly calling, deafly listening- that in misfortune, even death, encourage others and in it's defeat, stirs the soul to be strong? He sees deep and is glad, who accededs to mortality and in his imprisonment rises upon himself as the sea in a chasm, struggling to be free and unable to be, in its surrendering finds its continuing. So he who strongly feels, behaves. The very bird, grown taller as he sings, steels his form straight up. Though he is captive, his mighty singing says, satisfaction is a lowly thing, how pure a thing is joy. This is mortality, this is eternity. |
vertaling door Emma Reisel-Muller
Wat zijn jaren? Zijn we onschuldig zijn we schuldig Allen zijn we onbeschermd niemand is beschermd. en waarvandaan komt moed? de onbeantwoorde vraag de zekere twijfel sprakeloos roepend doof luisterend die bij tegenspoed ja zelfs dood anderen aanmoedigt en hoewel verslagen de ziel aanspoort sterk te zijn. Hij doorziet en is blij die sterfelijkheid aanvaardt en erin gevangen boven zichzelf uitrijst zoals de zee in een afgrond worstelend om vrij te zijn en niet in staat dat te zijn door zich over te geven zichzelf gaande houdende zo doet ook hij met hevige gevoelens. Zelfs de vogel, groter wordt hij als hij zingt richt zich meer en meer op al is hij gekooid maar zijn geweldig geluid beduidt: tevreden zijn betekent niets hoe puur toch is geluk dat is sterfelijkheid dat is eeuwigheid. |